Για επτά χρόνια πηγαίναμε για σκι σε δεσμευμένες θέσεις για την Πρωτοχρονιά από τις 31 Δεκεμβρίου έως την 1η Ιανουαρίου.
Το αγαπημένο μας τρένο ήταν «Μόσχα-Μουρμάνσκ» με αριθμό 117. Η συνεχής εκστρατεία της Πρωτοχρονιάς ήταν η εξής: Antokha και Katya, Andrey, Pashka, Diman, Max, εγώ, καλά, δώσε ή πάρε τρία ή τέσσερα άτομα.
Ο Ντίμα ήταν συνήθως ντυμένος Άγιος Βασίλης. Ένα πολύπλευρο μπουκάλι του «standard» ήταν δεμένο σε διπλούς στύλους του σκι. Γύρισε τα αυτοκίνητα και έδωσε συγχαρητήρια.
Ο Αντρέι Καρναούχοφ παρασύρθηκε από επιβάτες όλη την ώρα. Μπήκε στην εικόνα ενός ουσάρ και «άτακτου». Ή θα γοητεύσει μια κοπέλα, ή θα βρει κάπου Αρμένιους. Για κάποιο λόγο, πάντα συναντούσε Αρμένιους την παραμονή της Πρωτοχρονιάς.
Η νύχτα πέρασε με έναν μαγικό τρόπο. Έξω από τα παράθυρα πετούσε ένα νυχτερινό χειμωνιάτικο τοπίο, τα φώτα των υποσταθμών. Το τρένο ήταν ζεστό, άνετο και διασκεδαστικό. Μια κιθάρα ήταν πάντα παρούσα στον δημόσιο εξοπλισμό. Σχεδόν όλοι έπαιζαν κιθάρα.
Κάθε νέο έτος, συναντούσαμε ένα σωρό κόσμο, γελούσαμε και νιώθαμε λύπη, ταραχή και ηρεμούσαμε τους ταραχοποιούς και μετά χωρίζαμε με νέες γνωριμίες, ανταλλάσσοντας τηλέφωνα.
Τριμάξαμε σε όλο το τρένο από το κεφάλι μέχρι την ουρά και πίσω, κάπου μέχρι τις 3-4 το πρωί. Και το πρωί, χωρίς να κοιμούνται αρκετά και να μελαγχολούν, ξεφόρτωναν κάπου στο Κέμι ή στο Ζλάτουστ.
Κάποτε ο Μαξ κόλλησε στο ασανσέρ και έχασε το τρένο. Αφού κατέβηκε, μπόρεσε να νοικιάσει ένα ταξί και να ανέβει στη σεζλόνγκ.
Στο ταξίδι, κάναμε σκι για δύο εβδομάδες μέσα από χυμούς, με τρύπες σε πολυνύες, νυχτερινές παρασύρσεις και πολλές περιπέτειες. Επέστρεψαν μετά τα Χριστούγεννα.